De 6 maanden dwaling vergeven we haar
Evelien Kootstra werkt (met het halfjaartje dwaling niet meegerekend) elf jaar bij Salarisprofs. Ze heeft plezier in haar werk, het contact met klanten en kandidaten. En toch was er een moment waarop ze besloot te vertrekken en …
“Er werd me gevraagd of ik weer terug wilde komen. Diep van binnen miste ik het werk, mijn collega’s en de sfeer. Ondanks dat ik dit niet gepland had, kon ik niet anders zeggen dan -ja.”
Als je iets doet, doe het dan goed
Dezelfde werkgever als externe collega's
Vele comfortzones om uit te stappen
In 2008 ging Esther met zwangerschapsverlof en Evelien werd ingevlogen om haar op een aantal gebieden te vervangen. “Ik moest uit heel veel comfortzones stappen om mijn nieuwe functie uit te kunnen voeren. Ik heb veel training gehad en gesprekken gevoerd, maar uiteindelijk had ik mijn draai te pakken.”
Met name het stuk accountmanagement leek een uitdaging. Evelien zag zichzelf niet als commercieel, maar niets bleek minder waar. Ze weet feilloos haar hart voor de zaak te combineren met het helpen van haar klanten. En in grote lijnen is commercie ook niet meer dan dat.
Tijd voor een vaarwel, wat een kort vaarwel bleek
Vier jaar verder en twee kinderen rijker, besloot Evelien Salarisprofs te verlaten. Haar man Francois begon een rijschool en ze ondersteunde hem met administratie, sales, etc, etc. “Het heeft me veel gedaan om afscheid te nemen. Ondanks de moeite die het me kostte, voelde het goed om deze stap te nemen.”
Vijf maanden later werd die ‘goede stap’ anders ingekleurd. Een man als ‘werkgever’ werkt niet altijd even prettig, zeker niet als je zelf heel goed weet wat je wilt en hoe je het wilt. Daarom startte Evelien een zoektocht naar een nieuwe baan. Haar eerste actie was Esther bellen met de vraag of ze wellicht een baan voor haar wist.
